ΤΜΗΜΑΤΑ

ΜΑΘΗΜΑΤΑ

ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ

ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣ

".. ᾄσω τῷ Κυρίῳ ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω."

"Θα ψάλλω εις όλην μου την ζωήν προς τον Κύριον. Και θα ευφραίνωμαι δοξολογών αυτόν.  Ψαλμός Δαυΐδ Ργ' (103)"

Δεν υπάρχει ίσως ευγενέστερη έκφραση της συνάντησης των φυσικών νόμων με το ανθρώπινο πνεύμα από την μουσική. Από αρχαιοτάτων χρόνων το ανθρώπινο γένος επέλεξε την μουσική ως τρόπο επικοινωνίας με το Θείο. Έτσι η μουσική έγινε στην ανθρώπινη ιστορία αναπόσπαστο μέρος της θρησκευτικής έκφρασης τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

«Ψάλατε τῷ Θεῷ ἡμῶν, ψάλατε…»

 

“..εγνώρισα πρώτον τον αείμνηστον Αλέξανδρον Παπαδιαμάντην, τον οποίον παρηκολούθουν τακτικώς ψάλλοντα εις τον δεξιόν χορόν κατά τας ολονυκτίας, αι οποίαι εγίνοντο εις το εκκλησάκι  του προφήτου Ελισαιέ πλησίον του Παλαιού Στρατώνος. Κατόπιν εκεί εγνώρισα και τον Αλέξανδρον Μωραϊτίδην, όστις έψαλλε αριστερά. Έψαλον δε και οι δύο μετά πολλής συνέσεως, προσοχής, φόβου και κατανύξεως, αποφεύγοντες τας ατάκτους, τας θεατρικάς και θυμελικάς φωνάς. Έψαλλον καθώς το Πνεύμα το Άγιον διά του Προφητάνακτος Δαυΐδ εν ψαλμοίς διδάσκει λέγον «Ψάλλατε τω Θεώ ημών, ψάλλατε... καλώς ψάλλατε... ψάλλατε συνετώς (Ψαλμ. 32, 36).”

Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, ΚΙΒΩΤΟΣ-ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΔΑΧΗΣ
Τόμος Β'  Ιανουάριος 1953 Αριθμ. Φύλλου. 13, σσ 256-262

“Τοὺς ἐπὶ τῷ ψάλλειν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις παραγινομένους, βουλόμεθα μήτε βοαῖς ἀτάκτοις κεχρῆσθαι, καὶ τὴν φύσιν πρὸς κραυγὴν ἐκβιάζεσθαι, μήτε τι ἐπιλέγειν τῶν μὴ τῇ ἐκκλησίᾳ ἁρμοδίων τε καὶ οἰκείων· ἀλλὰ μετὰ πολλῆς προσοχῆς καὶ κατανύξεως, τὰς ψαλμῳδίας προσάγειν τῷ τῶν κρυπτῶν ἐφόρῳ Θεῷ. Εὐλαβεῖς γὰρ ἔσεσθαι τοὺς υἱοὺς Ἰσραὴλ τὸ ἱερὸν ἐδίδαξε λόγιον.”                                                                                             ΟΕ΄ Κανόνας Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου.

Ο 75ος  κανόνας μας υπενθυμίζει τον τρόπο της λατρείας.

Η ψαλμωδία που γίνεται στις Εκκλησίες είναι παράκληση προς τον Θεό, για να εξιλεωθούμε από τις αμαρτίες μας. Όποιος παρακαλεί και δέεται πρέπει να έχη ήθος ταπεινό, γεμάτο κατάνυξη. Το να φωνάζη δυνατά, δηλοί ήθος θρασύ και ανευλαβές. Γι’ αυτό προτάσσει ο παρών κανών ότι αυτοί που ψάλλουν στις Εκκλησίες να μη βιάζουν τους εαυτούς τους, ώστε να φωνάζουν δυνατά. Αλλά ούτε τίποτε άλλο ανάρμοστο να λέγουν στην Εκκλησία

 

 

{"title":"Content","show_title":"0","post_type":"post","taxonomy":"","term":"","post_ids":"","course_style":"recent","featured_style":"","masonry":"0","grid_columns":"clear4 col-md-3","column_width":"200","gutter":"30","grid_number":"8","infinite":"0","pagination":"0","grid_excerpt_length":"0","grid_link":"1","css_class":"","container_css":"","custom_css":""}
X